تصویر زنده یک نوستالژی در تهران ، توافق کری و حسام برای یک لقمه نان ، معاف از مالیات و عوارض - وبلاگ پردیس وب

به گزارش وبلاگ پردیس وب، چشم های نجیبش یک جهان حرف دارد. گردنبندی از منگوله های جورواجور بدن براق و سفیدش را بزک نموده است. پاپوش های حنایی رنگش را که با طمطراق روی سنگفرش کوچه و خیابان می کوبد، آهنگی موزون در کوچه و خیابان می پراکند. کری هر روز صبح از محله خلازیر بیرون می زند و غروب بعد از بارها بالا و پایین کردن محله ها خسته، اما سبک به خوابگاهش برمی شود.

وبلاگ پردیس وب - رابعه تیموری: در کاشان و توی اصطبل یک دلال اسب به جهان آمد، از همان دوره کره بودن رنگ پوستش سفید بود و رنگ چشم هایش سیاه سیاه. همین که روی پایش ایستاد، زین سواری روی کمرش گذاشتند و شد اسب سوارکاری. 4-5سالش بود که او را از مادرش جدا کردند و به حسام شوشتری فروختند. حسام او را به تهران آورد، به اصطبلی در محله خلازیر. خلازیر در گذشته کوره آجرپزی بود، اما از مدت ها پیش کوره هایش سرد شده بود و دیگر کسی آنجا خشت های خام را نمی تافت. دودکش های بلند قمیرهای کوره پزخانه سرپا بودند و میان دهانه های قمیر تیغه کشیده بودند تا اصطبل اسب های هر سورچی معین گردد.

خواندنی های بیشتر را اینجادنبال کنید

حسام نام او را کری گذاشت. چیزی شبیه کرند و به معنی نارنجی روشن که رنگ سم های کری و رنگ مورد علاقه حسام بود. بعد از آن او شد سوگلی اسب هایی که در خلازیر نگهداری می شدند. جوان بود و سرکش و گاه و بی گاه برای تاختن در دشت و صحرا دلش تنگ می شد. سورچی ها به اسب هایی مثل او اسب خام می گفتند. اسبی که باید از کالی درآید و اسب کار گردد. اوایل حسام گاری خالی به کری می بست و او را به بیابان های گود عربی می برد تا آنجا بچرخد و حال وهوای گذشته از سرش بیفتد.

کری رام و آرام

آن روزها حسام حسابی دل به دل کری می داد تا دلتنگی هایش را کم کند. حبه قندهایی که با دست های زحمتکش حسام به او خورانده می شد، طعم تلخ غربت را برایش گس و قابل تحمل می کرد. حسام یال و کوپال کری جوان را نوازش می کرد، با او حرف می زد و از مسائل و گرفتاری هایش برایش می گفت. کری هم انگار همه چیز را خوب می فهمید. از روزگاری که برایش رقم خورده بود و از روزهایی که در پیش داشت. از لاعلاجی حسام که برای نان درآوردن و سیر کردن شکم زن و بچه اش باید با یک گاری پر از بار نمک توی شهر دوره بیفتد و روزی اش را ذره ذره جمع کند. از خیابان هایی که پر است از چیزهای ترسناک و ناشناخته که برایش تازگی دارد و او باید با همه آنها خو بگیرد و مثل یک اسب راهوار و زحمتکش کار کند.

بعد از یک هفته بیابانگردی با گاری خالی، حسام کری را به کارخانه نمک برد و گاری اش را پر از نمک یددار کرد. بعد راه افتاد طرف محله های جنوب شهر. آن روزها صدای ناهنجار بوق ماشین ها، حرکت پرشتاب آدم ها و حتی کنجکاوی بچه ها کری را می ترساند.

آهای نمکیه، نمکی!

آن وقت حسام مضطرب و پریشان مهار او را می چسبید و سعی می کرد آرامش کند. بارها و بارها اسب هایی که تازه به شهر پا گذاشته بودند از شلوغی خیابان ترسیده بودند و با سرکشی یک شهر را به هم ریخته بودند. حوادث و تصادف های رانندگی که از رم کردن آنها پیش می آمد، راهبندان هایی که درست می کردند و وحشتی که میان مردم می انداختند، حسام از پیش آمدن همه این اتفاق ها می ترسید و مهار کری را می چسبید، اما کری هیچ وقت برای صاحبش دردسر درست نکرد و دلهره هایش را آنقدر در پشت چشم های نجیبش پنهان کرد تا برایش عادت شد که هر روز بدون آن که چشم هایش را ببندند، همراه حسام کوچه و خیابان های شلوغ جنوب شهر را گز کند و نمک بفروشد.

حالا 4 سال از کال عایدین کری می گذرد. کری و دیگر اسب هایی که گاری های نمک را در شهر می چرخانند، هزینه نگهداری ناچیزی دارند و بهتر از یک وانت یا چرخ دستی می توانند مشتری جذب نمایند. میان هیاهوی شهرنشینی تماشا اسب های پرناز و کرشمه و بزک و دوزک شده، دلچسب و خوشایند است و مشتری ها را به طرف خود می کشاند. نه قانون های سفت و سخت هدایت و رانندگی و چراغ های قرمز و خط کشی ها دست و پای اسب و سورچی ها یشان را می بندد و نه شهرداری و اداره دارایی از این دوره گرد نمک فروش توقع عوارض و مالیات دارند!

خستگی در کردن جانانه

حسام از کودکی برای امرار معاش نمک فروشی نموده است. او حالا که هنوز جوان است و بنیه راه رفتن دارد، می تواند از عایدی این حرفه اجاره خانه و نان سفره بی رنگ و بوی خانواده اش را درآورد، اما نمی داند چند سال دیگر او و اسبش توان این کار پرزحمت و کم منفعت را خواهند داشت. حسام که به جای سواری بر گرده کری پابه پای او راه می رود، خوب خستگی ساق های خوش تراش او را احساس می نماید. هر روز بعد از این که حسام کری را به خلازیر برمی گرداند، بی واهمه رم کردنش زین و دهنه او را برمی دارد تا روی خاک و خل اصطبل یک دل سیر غلت بزند و حسابی خستگی اش را بتکاند. بعد هم آخورش را پر از کاه، آرد جو یا یونجه و سبوس و تفاله هویج می نماید که کری خوب دلی از عزا درآورد و سرحال و قبراق گردد. گاهی هم برایش ضیافت بر پا می نماید و کاه شسته مخلوط با آرد جو را که خوراک مورد علاقه اش است به او می دهد.

حالا دیگر کری و حسام کاملا با هم اخت شده اند و خوب حرف های هم را می فهمند. وقتی کری زبانش را روی دست های زبر و خشن صاحبش می کشد، یعنی اوضاع روبه راه است، نه خسته است، نه دلتنگ و نه گرسنه. خوراکش هم حسابی چسبیده و خوب مزه داده. وقتی هم حسام پیشانی بلند و گونه های کری را نوازش می نماید، یعنی من با همه دلبستگی به تو، مجبورم بار زندگی ام را روی گرده ات هوار کنم. تو باید سال های سال جوان و راهوار باقی بمانی تا یاری حالم باشی. من از روزی می ترسم که مجبور شوم تو را هم مثل اسب های دیگرم که پیر و ناتوان شدند، با اسب تازه نفس دیگری عوض کنم.